Oldtimer brommerclub 6 volt Gullegem: Ronse 2015

Gegroet allen!

Nee, dit jaar geen verre uittocht naar het verste krochtje in de Ardennen maar een uitstapje naar de Vlaamsche ardennen. In tijden van dertig centimeter sneeuw in dat verre krochtje kozen we voor een koud gematigd klimaat te Ronse met her en der een lap klei. Compleet verzadigd door de regen en soms niet te berijden. " Met zulke bandjes zal dan ni lukken" hoor ik nog een paar blagaais van crossers zeggen. " We gaan dat wel nog zien" was ons correcte en terechte antwoord. Helaas voor ons kunnen blagaais wel eens de waarheid zeggen...

Vrijdagmiddag 6 februari... Nog drie uren te gaan tot vertrek om 18u. Menig 6volter zat al met zijn gedachten bij het weekend, minuten gingen voorbij als uren. Tergend traag ging de tijd voorbij, sms'en gingen rond. Niemand had zin in het lange lange wachten. Alweer een jaar hadden we vol spanning uitgekeken naar dat ene weekend vol crossen in de bossen oew yeaaah! Een avontuur met oude mobyletten, t'draaiingske of de hartstoornis van de purist maar de muze van 6volt!
18u het is zover. Brommer aan laat je rijden. Al snel was iedereen aangekomen met zijn vehikel. Een van de opkomende trends zijn de endurobanden. Vergeet die schuurvondsten, enduro is de nieuwe shit! Een andere trend is die van het uitdelen van wild carts. Voormalig fourier en lid van RT Koud Zweet de Fonz was dit jaar de uitverkorene. Met een honda mtx200 en de plechtige belofte,die tot diep in zijn communiezieltje ging, dat hij het jaar erop wel iets lichter en ouder zou zoeken.
Bon, goed gemutst vertrokken we vanuit den el diablo richting Ronse. Vaneigens vergezeld door de nodige tussenstops in o.a. cafe de finish etc. Pakweg drie kilometer van de startplaats, jawel, viel de bantam al in panne. Na een kleinigheidje aan de carburateur konden we terug vertrekken. Strike one.
Omdat er natuurlijk niemand echt op de hoogte was van de exacte locatie van het weekendhuis werden er moderne middelen gebruikt zoals bvb. een slimme telefoon. Je zou denken : " een eitje"... Maar om ons scoutsverleden nog harder de grond in te boren zijn we er in geslaagd om zomaar eventjes meer dan een uur cirkels van twee kilometer rond het weekendhuis te rijden. Bijna vroegen we ons af of het niet die ene speld in de Ronse hooiberg ging worden. Uiteindelijk kwamen we aan en stonden de fouriers en Gilles ons al geruime tijd op te wachten. Wild enthousiast vertelden we ons vier uur durende avontuur aan hen. Aangedikt met de nodige nutteloze details en overdrevenheden natuurlijk. We gingen vroeg, in de ochtend, in de veren want morgen ging leuk worden.
Rond tien uur waren de meeste al vertrekkensklaar. Enkel op Gilles dienden we te wachten. t' Manje was zijn stuurslot van zijn blauwe Honda s50 nog aan het uitboren omdat hij het slot niet meer overgedraaid kreeg. Na een paar uur op ontdekkingstocht geweest te zijn via verharde en onverharde wegen stopten we aan een cafe met wel drie reisbussen met nederlandse nummerplaten. Binnen was geen kat te zien maar wel 1001 verschillende stenen bierglazen aan het plafond. Raar maar waar hebben we niets van het plafond doen vallen want het plafond was zo hoog als de William.
Een paar kilometer verder kreeg mister Misha " ik burnout op iedere modderspetter die ik tegenkom" panne met zijn Zündapp. De ketting lag er af en was gebroken. Dan maar de fouriers bellen en op zoek naar een ketting om toch nog te kunnen rijden. Afgezien van het feit dat een vers setje tandwielen ook wel niet mis zou zijn. Strike two want we moesten het de rest van het weekend zonder de zundapp doen. Misschien wel beter aangezien iedere sterveling die je tegenkomt een verhaal heeft over die zuignappen.
Duizenden meters onverharde wegen werden bereden vergezeld van een bizarre valpartij van Arne met zijn xl500 in vijf centimeter modder. Na eens goed gelachen te hebben wachtte ons een tweede afscheid. Ook de xl500 verdween van het toneel want de nachtshift wenkte voor Arne. De overgeblevenen gingen in de buurt van Ronse op zoek naar iets eetbaars. Nadat het maagje gevuld was kwamen we in aanraking met de blagaais van in de inleiding. Met hun woorden in gedachte reden we als nooit te voren. Even leek een afdaling met een plots hoogteverschil op dat van een omgekeerde Cadwell Park gevolgd door een snedige rechtse bocht. Het moet niet altijd modder zijn nietwaar.
's Avonds tijdens de culinaire kunstjes van de fouriers met hun Coq au vin kwam er een nieuw lid binnengewandeld. Onze Joris is daar samen met zijn flandria spécial op enduro banden! In die nacht van zaterdag op zondag werd Ronse platse nog eens onveilig gemaakt en stationeerden we ons in the roadhouse, een echte aanrader.
Zondag werd een dag om nooit te vergeten. Gilles keerde huiswaarts naar de Antwerpse kant en de rest ging terug op tocht. Na zes jaar zal dit wel de grootste stunt geweest zijn met oude tweewielers en leek het een beetje op een ISDT van tachtig jaar geleden. Een paar uur waren we zoet in een aardeweg die een bosje in ging. De combinatie regen en vorst waren niet de leukste combinatie voor de grondsoort :" klei". De eerste vijf centimeter was pap en onder die laag was het nog deels bevroren/keihard. Stel daar dan nog eens een scherpe afdaling in dat bosje bij voor en je kan wel al raden waard dit naar toe gaat... Correct! Brommers werden met vier man omhoog geduwd terwijl de vijfde man de motor in gang hield. Banden hadden geen grip meer doordat de klei er een heuse slick van maakte. Het voorwiel van de Honda draaide zelf niet meer doordat de klei zich ophoopte in het spatbord. Na tien minuten op rust gekomen te zijn ( olympische diciplines hebben er geen lek aan) werd vastgesteld dat er dringend een glas suiker op tafel moest komen die onze batterijen weer zou opladen.
Strike number three kwam in zicht nadat Bruno's BSA vijftig meter na het vertrek uit het cafe plots stilviel. Na wat zoeken bleek de bobine gestorven te zijn. Wat een drama! Time was ticking away, een immens kieken was plots belangrijker dan de panne, op de vertrouwde manier werden er al moppen over bsa gemaakt, etc. Treurig belde Bruno die andere pechvogel Misha op om hem te komen halen. De laatste dertig kilometer werd ingezet en stopte in den bras en vervolgens in cafe 'n Duvel.
Wat een weekendje! Geen sneeuw en zout af te spoelen deze keer maar heuse lagen aangekoekte klei. Dat het geen lachtertje is kunnen we u verzekeren. We kijken nu al uit naar volgend jaar dat wellicht weer een dagje langer zal duren en weer iets dichter bij de Botrange zal plaatsvinden!

Groensels!

El Fougie El Simoné