1000 km 2022 editie!

 "Het uithoudingsvermogen is het vermogen om gedurende een bepaalde tijd een lichamelijke of geestelijke inspanning te kunnen volhouden. Het begrip wordt ook in verband met het voortbestaan van bepaalde objecten gebruikt.

Evolutionair was uithoudingsvermogen van groot belang: in de prehistorie kon de mens door lopend snellere wilde dieren vangen door deze langdurig te achtervolgen tot deze door uitputting neervielen. Studies van Bosjesmannen in Botswana en experimenten in New Mexico ondersteunen deze theorie over renjacht.[1][2]" Wikipedia 29/06/2022

Hoever is ver? Wanneer kan je zeggen dat iets TE ver is om in een dag te bereiken?
Die vraag heb ik me het weekend van de 1000km soms afgevraagd. Wanneer we de zoveelste heuvelrug aan het beklimmen waren aan een 30 a 35km/u.Net alsof ons leven er van afhing. Wat ergens wel het geval was. De deadline van het daglicht kwam dichter, de hoop van nog een warme maaltijd te vinden op de camping aan het einde van de dag was een mooi vooruitzicht. Vooral nadat we al +11u verkleumd in het zadel zaten van ons rosse paard.

Dag 1 Vrijdag 24 Juni 2022
Ergens rond 6u s'morgens aan de kerk in Gullegem. Dankzij Joris en Micha werden we gelokt naar een tafeltje waar een aftandse Senseo stond te purren om de deelnemers van de nodige koffie te voorzien. Een bonte groep van 7 personen durfde de trip aan. Wat lachen met elkaars meserie en Bong 6u30 het startschot werd gegeven. Waarna de meesten nog rustig een praatje deden. Een wedstrijd is een relatief gegeven als het onder vrienden is. Of niet?

Uiteindelijk na half uurtje onze koffie opdrinken was het toch aan het kietelen en begon de aftocht! Richting Vresse sur semois! Dat was het plan toch...
Eigenlijk waren de eerste uren puur genieten. België zien wakker worden tijdens de vroege uurtjes. Eerst zie je rolluiken om hoog gaan waardoor de eerste zonnestralen zachtjes de kamers verlichten. Een Kat die staat te janken aan de deur en een opa die bij het openen van de bakkerij als eerste wil binnen zijn. Waardoor de geur van vers brood in de straat zich kan versprijden. Heerlijk! En passant op een brommer neem je ook veel meer op. Het schakelen van de 4 bak, het piepen van de remmen in de eerste 10 km, de eerste druppels die plots op uw helm vallen. Het spotten van een schuine kerk toren en het zachte gehum van de uitlaten.

Tot halverwege Henegouwen de paar druppels plots blijken een wolkbreuk te zijn. En we in allerijl onder een brug onze regenpakken aan doen. Omdat we zien dat de bui het eerste half uur niet zal stoppen beslissen we de bui te trotseren. Half dampend, hopen dat het regenpak doet waarvoor het gemaakt is. Trucks die voorbij razen en de plassen doen veranderen zijdelingse stortbuien & windstoten. De gps in het regenhoesje amper leesbaar, banen we ons de weg door de drukte. Tot overmaat van ramp komen we nog wegenwerken tegen waardoor we even twijfelen. Een geluk de werkers doen teken dat we kunnen passeren en we mogen verder. Het geluk is met ons. En dat is het zeker toen we zagen dat café de Pelikaan open was. Koffie! Droog! Behalve de verwonderde bazin en haar mollige half blinde hond was er geen kat te bespeuren. Maar de koffie deed wonderen. Het weer klaarde open en het volgende deel van onze reis richting Chimay zag er goed uit. Het was 10u30. We waren op van 5u30 en hadden al 114km op zitten van de 360. Gas erop!

Schuilen onder een brug!

Koffie!!!

Platic man! Prijs voor mooiste zelf gemaakte regenbroek gaat dit jaar naar....

Met verse moed rijden we door de waalse velden en dorpen. De wegen drogen op, ons humeur is goed tot plots Bam, Krrrrrrr sleep. Rider down mayday mayday. Renaat was als eerste over een gladdig kruispunt op de weg uitgegleden. Behalve het verschot en wat schribbels geen schade. Stoere oorstblok brommers kunnen wel tegen een stootje!

CHIMAY: "Het eerste Chimaybier werd in 1862 gebrouwen. Het was aanvankelijk een Doppelbock in Beierse stijl, dus van lage gisting. Na enkele brouwsels verkozen de monniken echter een bière forte, een donker bier van hoge gisting, naar het model van het bier van de moederabdij van Westvleteren. Het bier werd toen uitsluitend gebotteld in flessen van 75 centiliter." Wikipedia

Na een goeie 65km komen we aan in Chimay. Via een whatsapp groepje zagen we dat de andere groep er al even geraakt was. Na een tankbeurt, geld afhalen vonden we Grand café op de markt van Chimay. 180km / 360 op het middag uur. We zijn halverwege de eerste dag. Ondangs de recente buien zat er toch aardig wat volk op het terras. De keuze was snel gemaakt. Spagetti, bollekes in tomatesaus, hamburgers. Ons maagske meer dan gevuld en een Blauwe chimay maakte de maaltijd af. Heerlijk! Toen rond 13u15 Roel en michiel weer wilde aanzetten hadden we toch onze twijfels. De wolken zagen er echt wel donker uit. Roel wilde vertrekken. Michiel protesteerde. Nog n geluk want geen 5 min later was er nog een wolkbreuk. De barvrouw bracht ons nog een koffie. Deze bui zouden we aans ons laten passeren. Even dachten we aan arne de organisator van het evenement die door corona, gebroken rib, zieke kinders en het speen moest thuis blijven. Veel beterschap!

Onderweg naar Chimay

Team Benly en de Simson

Aankomst in Chimay 

Nog redelijk droog, net voor de wolkbreuk

Santé halverwege zonder problemen!

 

ROCHEFORT: "is een trappistenbier dat in de Abdij Notre-Dame de Saint-Rémy te Rochefort in de provincie Namen wordt gebrouwen. De Cisterciënzerabdij voor nonnen werd in 1230 opgericht, maar rond 1789 vernield. De abdij werd in 1887 weer opgebouwd, en het eerste Rochefortbier werd rond 1899 gebrouwen." Wikipedia

Next stop Rochefort een goeie 100km dieper de ardennen binnen.
Soms kan je een glimps opvangen van het verleden. Fantaseren over hoe het vroeger op een bepaalde plaats moet geweest zijn. Over hoe de welvaart een bepaalde streek kan vormen. In deze streek kan je dat ook mooi zien. Eens je de dorpskern uit bent dan rij je soms een half uur door majestueuze landerijen met grote vierkanshoeve's. Waar boeren al jaren de ingrediënten van het beste abdijbier maken op de velden. Waar de koeien de melk maken waarvan de kazen gemaakt worden die wij o zo smakelijk eten op een bordje apero op de zondag middag. De kilometers vlotten snel waardoor de simson schwalbe zonder benzine valt en we noodgedwongen moeten bijtanken met een reserve bidon. Klaar voor het laatste stukje naar rochfort waar we wederom onze vrienden tegenkomen in het centrum. De rochefort 8 smaakt in de late namiddag. Even later horen we een 2 takt geluid purren en valt het gesprek stil. Een oldtimer! Een honda MT50 valt stil bij ons tafeltje. Vrienden! Roept een gekende stem. Nog een liefhebber die de streek aan het verkennen is waardoor we niet direct kunnen vertrekken en nog even blijven zitten. Maar de uren van het daglicht slinken en de laatste 60km moeten we nog afleggen. Raad welke verassingen ons nog te wachten staan. En waar blijft die laatste groep die ook vanmorgen gestart is? Het blijft daar verdacht stil... Het is al 18u30 .

We besluiten te vertrekken naar Bohan in de streek van Vresse-sur-semois om zodat we op tijd binnen zijn. Wetende dat we nog vanalles kunnen tegenkomen van mechanische pech tot hellingen van evenveel graden als de trappisten zijn! En ja hoor de route lost alle verwachtingen in. Lange stukken gravel wegen door bossen en velden. Boerebaantjes waar het gras tot aan de handvaten komt. De route leidt ons langs stukken van belgie waar de natuur ongestoord zijn ding kan doen. We komen een schuchtere ree tegen die snel het hazenpad kiest en tuffen rustig verder. Het is al bijna 20u als we bohan borden zien verschijnen langs de weg. Maar Roel heeft nog een laatste verassing voor ons in petto. Uit alle mooie kronkelwegen die er zijn naar  Bohan heeft hij een uitgerodeerde versleten oude toegangsweg gevonden! Je mag 3x raden welke wij mogen doen! Maar des te groter de voldoening als we aankomen op de camping! We zijn er!

Bohan !

Bohan 2!

Ergens een pitstop tussendoor

De camping baas vraagt ons vanop zijn dakterras of we komen voor de verjaardagdrink? In ons beste frans proberen we hem duidelijk te maken dat we van een andere groep zijn en krijgen een plaats in een uithoek van de camping aan het water. Terwijl we de tent aan het opzetten zijn horen we de andere groep toekomen. Nog geen 15 min verschil. Van de 3e groep is er behalve een bericht op de groep nog geen spoor te bekennen. Ze zitten nl nog in Rochefort! Voor hen begint de klok echt wel te tikken daar ze voor 22u moete binnen zijn... We besluiten alvast om te gaan eten in de gekende pizzaria in Bohan. Enkele Orvallekes hebben we nu wel verdiend! Nog 10 min voor 22u horen we plots enkele brommers pruttelen over de brug. Ze zijn er nog net op tijd kunnen ze hun foto nemen aan de camping zodat ze in de wedstrijd blijven. We bestellen nog vlug een pizza voor de laastste deelnemers en klinken er nogmaals op! Hoera! Iedereen heeft dag 1 overleefd zonder ongelukken of grote panne.

Team, we hebben alle regenbuien dat we konden vinden gepast!

Maar wel op tijd voor n grote pizza! 

Dag 2 Zaterdag 25 Juni 2022
Slapen. Dat moment van gelukzalig liggen ronken net naast het zachte matje. Voor het moment dat je u afvraagt waar je uw sleutels weer achtergelaten hebt de avond er voor. Of wanneer je nog niet snakt naar die eerste tas koffie.
Wakker worden naast uw vrouw doet al veel pijn verzachten. Je ziet haar liggen met de blonde lokken,  haar slaapkleedje en je komt er gewoon gelukkig van...
Wakker worden met een stinkende hond, die aan het snuffelen is aan uw tent is het tegenovergestelde! Godverdomme wie laat die honden nu ook vrij rondlopen op een camping! En zo begon nog een dag waar we moesten maken dat we op een schappelijk uur de baan op waren. Nogmaals 360km tegen ons tanden. Die trouwens dringend moesten gepoetst worden. Eens uit de tent zag ik dat ik niet de enige was die al wakker was door de campinghond. En begon genoot ik eigenlijk wel van het moment. De zon die de bomen aan de andere kant van de rivier begon te drogen. Waardoor er lokale damp wolken ontstonden. Een ooievaar die zijn ontbijt uit de rivier haalde. De waterkoker die net klaar was met kokend water voor de aeropress koffiezet. We kuisten onze tenten op, controleerden de kettingspanning, olie en banden. Zachtjes de brommer starten en denken dat je beter eerst nog eens naar het kleine kamertje gaat voordat je weer 10u op de brommer zit. Team 3 had de nacht doorgebracht aan de andere kant van de camping. Bij het verjaardagsfeestje van de moto vrienden. Tot 3u s'morgens aangeschoten motards rond uw tent zien huppelen. Ze zagen er vre gelukkig uit. Ergens in deze morgen beslitste Kristof om naar huis te rijden. Zijn motorblok kreeg veel te warm, koppeling slipte als een gek hij had er genoeg van! Stevie met de CT90 sloot aan bij Roel en Michiel. Het Powerteam was geboren!

Orval is een trappistenbier dat in de abdij Notre-Dame d'Orval in de Belgische provincie Luxemburg wordt gebrouwen. Het bier is een buitenbeentje binnen de familie van de trappistenbieren, en van de Belgische bieren in het algemeen: er is slechts één variant algemeen verkrijgbaar, en deze is een relatief licht bier dat herinnert aan een Engelse ale.

Eerste pitstop was niet orval, maar de benzinepomp! Al was er volgens onze herinnering er een aanwezig in het dorp. Dit jaar kwamen we uit op een afgebroken schuurtje zonder pomp noch garage. Dan maar in het volgende dorp... Het weer zag er eigenlijk beter uit dan gisteren. Sluimerwolken en droge wegen. Meer moet een mens niet hebben. 60km naar de abdij van Orval via gravel wegen, beter bochtwerk naast rotswanden en onderweg wat koffiekoeken kunnen kopen in een supermarkt. Van de vele bakkers in henegouwen naar de winkelloze dorpen in Vresse. Hier moeten de mensen al meer moeite doen om een café of winkel te vinden. Je ziet nog sporen van vroegere dorps winkels maar deze zijn veelal kranten / gok winkels of gewoon vervangen door vakantiehuisjes. Orval zelf blijft een erg mooie oase tenmidden de bossen. Een pareltje. Alleen jammer dat de abdij brasserij pas om 10u open was en wij niet konden wachten. We moesten richting Bastogne! Wederom een pluim voor roel en michiel voor het maken van de route. Mooie stukken offroad / gravel soms enkele lange stukken om km's te malen en van tijd tot tijd een vieuwpoint om het interessant te houden. Eigenlijk nog een geluk dat we rond de middag onze vrienden tegen kwamen op een brasserij of we hadden wss nooit eten gevonden. De eigenaar had maar 3 gerechten binnen dus de keus was snel gemaakt. Hammetje met mosterdsaus! Maar wel vre lekker! Zo nes dat het vlees van het been viel! Heerlijk!

Orval !

Versleten wegen en gravel, een plezier om te verkennen

Hit the road jack!

En waar zitten wij weer ergens?

Orval !!

Looks like fun!

Dees wat minder . Sigaar ziet er wel dik OK uit :-)

Met ons buiske gevuld gingen we verder richting de watervallen van coo. Waar we wederom een checkpoint hadden die we moesten fotograferen. De hoogemeters stapelden zich op maar we lieten ons niet doen! Wij vertrouwden een stuk van de route niet 100% waardoor we een heuse ommetoer moesten rijden terwijl een ander team helemaal geen problemen ondervond. Nu de foto van de waterval hadden we. Ge zou zelfs zin hebben om u eens te douchen onder de waterval! Heel verfrist, klaar voor volgende bezienwaardigheid die we 40 km verder vonden. De Gileppestuwdam, waar de trotse leeuw waakt over de toevoer van water over de hoge venen.. Een van de mega werken van koning leopold II. Erg indrukwekkend om te zien! Nog eens 40 km verder kwamen we de Groeve van Romont tegen. Een grote cementgroeve die je eigenlijk pas kan snappen als je er naast staat. Hier zie je het waalse landschap al snel veranderen in de limburgse hageland. Hier moet het gisteren echt wel veel geregend hebben. Sommige stukken van de weg waren als het ware onderbroken door landverschuivingen of simpelweg ondergelopen. Echt veel tijd & zin om de route aan te passen hadden we niet dus erdoor. Gas erop en gaan! Op zo'n moment merk je toch het gemak dat renaat en zijn simson had. Die trail banden ploegden zich er een weg door terwijl onze all terain banden al snel vol modder zaten en we moesten mee duwen met onze voeten. Nog een geluk dat we op een gegeven moment een zomerbar vonden langs het kanaal. Even op adem komen en de dorstigen lessen. Alhoewel het bier 'de bruine bengel' was amper te drinken :-s. Dan maar weer op de brommer om de laatste 40 km naar de camping te doen! Waar we dan ook in notime aankwamen & konden genieten van een Orval! De 360km zat er op. Na een half uurtje kwam team 2 ook toe. Wat stoverij, frieten en wat paters later konden we onze tent op zetten voor de voorspelde regenbuien van die nacht. Al was het al donker toen we onze tent opzetten... 

Gileppe stuwdam

Groeve van Romont

Overstromingen in de limburg. 

zomerbar langs het water met hippe mensen... en wij

ma echt jakkes!

Verdwalen tussen de velden

"De Sint-Benedictusabdij van Achel, officieel de abdij Onze-Lieve-Vrouw-van-La-Trappe-van-de-Heilige-Benedictus geheten, in de volksmond ook wel de Achelse Kluis genoemd, is een voormalige cisterciënzerabdij deels op Belgisch, deels op Nederlands grondgebied; het Belgische gedeelte ligt in de gemeente Hamont-Achel, het Nederlandse in de gemeente Heeze-Leende. De abdij stond onder meer bekend vanwege het gelijknamige bier Achel dat sinds 1998 in de eigen huisbrouwerij wordt gebrouwen." wikipedia

Dag 3 Zondag 26 Juni 2022
Vorige editie hadden door omstandigheden samen gereden met Cliff en Luc. Ze konden er dit jaar niet bij zijn maar inviteerden ons wel om te ontbijten bij de B&B van Luc. Koffie! Ontbijtkoeken! Zonder al te veel moeite! Dit maakte de ochtend al een stuk gemakkelijker voor ons. Na 10km werden we hartelijk ontvangen en mochten we een glimps zien van de collectie van motoren die luc bezat. Nogmaals bedankt! De dag kon al niet meer stuk en het weer zag er ook goed uit. De 290km naar huis moest wel lukken. Eerste stop Achel! De route er naar toe was gekenmerkt door de  typisch hollandse velden en boerderijen. Kwam je dicht bij een dorp dan ging je beter rechtop staan. Elke 50m een verkeersdrempel. Ergens moeten de bewoners toch hun eigen drempels vervloeken? Net zoals de mensen vroeger de dodendraad vervloekten. Het infobord aan de abdij van Achel illustreerde dit mooi:

"Grenzhochspannungshindernis! De versperring stond onder dodelijke elektrische spanning en moest verhinderen dat oorlogsvrijwilligers en Duitse deserteurs België ontvluchtten. Tevens moest het hekwerk verhinderen dat spionageberichten uit bezet gebied via Nederland geallieerde spionagediensten bereikten en diende het smokkel tegen te houden. De Draad kostte naar schatting vele honderden mensen het leven, maar kon niet voorkomen dat duizenden mensen op velerlei manieren de grens passeerden."Wikipedia

Bij de luc op bezoek in de B&B

Nogmaals bedankt voor de ontvangst!

Achel 

Op naar Westmalle! Die 76km verder lag. We hadden een tijdje door nederland gereden en de zin naar koffie was terug. Nog maar net over de grens en de eerste bruine kroeg met terras was er al. Godzijdank met heerlijke koffie. We moesten er redelijk afgeleefd uit gezien hebben want de cafébaas gaf ons zelfs wat suzy wafels om aan te sterken. Iets wat normaal voor wielerterroristen was. Waarvoor nogmaals dank! De wegen waren niet meer zo mooi als in de ardennen en de vlaamse bedrijvigheid begon weer de kop op te steken. Dit merk je zeker als je dichter bij Malle komt. Dicht bij een grootstad als Antwerpen ligt de abdij. Op zich mooi maar niets vergeleken met wat we al gezien hadden.

De abdij van Westmalle, voluit de abdij van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Westmalle is een cisterciënzer klooster dat gesticht werd in 1794. De abdij is gelegen in Westmalle, een deelgemeente van Malle in de Belgische provincie Antwerpen. Het bier dat in dit klooster gebrouwen wordt, is een van de twaalf trappistenbieren.

Onderweg even op krachten komen met een koffietje! en een Suzy wafel :-)

Westmalle!

Westmalle!

Mooi maar niet zo charmant als de ardennen. En al veel drukker!

Via een tussenstop aan het festival tomorrowland (Boom) ging onze toch verder tot in Aalst. waar we ver weg waren van alle mooie wegen en bossen van de ardennen. De drukte was hectisch en het verkeer ging alle kanten uit. We kregen honger en het gemoed bereikte een dipje. Een frituur bood de oplossing. We moesten ook dringend een naftepomp vinden waar iets later dan terug n noodlot toe sloeg. De koppelingskabel van de Simson had het begeven. Waardoor we een rustige parking zochten en even de brommers een Tune up gaven. Ze hadden het dan ook al meer dan 850 km uitgehouden zonder morren.... Verse kabel er in, kettings gespannen, humeur wat bijschaven en op naar de verlaten café's te velde! Waar we echt naar toe moesten! De laatste checkpoint voor dat we thuis waren was een cafétje tenmidden de zwalm streek. Café te velde! Waar er een gekend gezicht zat te wachten op ons. Kristof was herrezen! Hij had succesvol met zijn C50 thuis afgezet en met een miniCub ons komen opwachten! Hoera! Dit mocht gevierd worden met een verfrissing. Dit zorgde eigenlijk wel terug voor n goed humeur. Hij vertelde hoe hij thuis geraakt was en vroeg naar de vooruitgang van het andere team. Ze hadden een uur later dan ons vertrokken maar haalden ons in aan een verschroeiend tempo! 5 Min toen we terug vertrokken waren kwamen zij al toe! De Race naar huis was terug begonnen!

De yamaha had soms last van verstopte sproeiers. 

Genieten van de mooie streek rond geraardsbergen / Zwalm

Nadat we een koppelingskabel / klein onderhoud moesten doen

We waren nog geen 5 min weg en het team die een uur later vertrokken was had ons al ingehaald!

Maar eerst moesten we nog enkele heuvels trotseren. De Kluisberg was de leukste! Knap stukje legaal offroad :-) en de streek van Ronse is eigenlijk altijd mooi om door te rijden. De km's gingen vlot tot aan Marke. Waar de wegenwerken forceerden dat we de route moesten verlaten en via lauwe om rijden. Om dan aan te komen rond 18u15 op het terras aan de kerk van Gullegem! De 1000km zat er op voor ons en ons gat was ons dankbaar! Noch geen half uur later kwam team 2 ook toe! Wat uiteindelijk maakte dat de wedstrijd op een gelijkspel uitdraaide! Hoera voor de organisatoren en deelnemers Twas plezant!