De MK50/1 Super 4 (’67), met een tank van maar liefst 12,5 liter en een draagvermogen van 235 kg moest en zou de ideale reis-brommer worden!
Een rustig reisje dan wel, want… deze Hercules heeft origineel een topsnelheid van 40 km/uur.
Zoals dat gaat, bij de aankoop van een nieuwe bromfiets, wil je die natuurlijk zo snel mogelijk testen.
De grote benzinetank zat nog goed vol. Na het leeg gieten van een met benzine volgelopen uitlaat en het recht zetten van de gasnaald in de carburator, kon de Hercules voor het eerst op Moorseelse grond getest worden. En,… zoals dat gaat, bij het voor het eerst testen van een nieuwe oldtimerbrommer, duurde de testrit niet erg lang.
Om een lang verhaal kort te maken, na het vullen van de tank met de juíste brandstof (tweetakt benzine) en wat gepruts aan de elektrodeafstand van de bougie, bleek die machine best goed te rijden.
De drang naar een brommer-reis was in geen tijd zeer intens geworden.
Ook Bram was enthousiast. Hierdoor maakten we een testrit nog voor de eigenlijke testrit. En maar goed ook, want Bram z'n brommer was duidelijk nog niet klaar voor een lange rit...
Zondag 16/07/2017 was het eindelijk zover. Congééé!
Samen met vrouw en kind zouden we eerst een korte week naar Aosta in Italië gaan en er na nog enkele dagen in Pionsat (Frankrijk) vertoeven.
Met oog op de “Duo 50cc Trans Belgique” (dat door gaat 14-15/10/2017), wou ik die nieuwe Hercules op reis eens goed testen. Deze rit is namelijk een tocht van zo’n 400 km, van Virton naar Oostende.
Op het moment dat ik dit artikel hier neerpen, zijn inschrijvingen voor deze tocht trouwens nog steeds mogelijk!
Zondagavond overnachtten m’n vrouw en zoon in een eenvoudig dorp: Choisey in Frankrijk.
De dag er na zou zij met de bestelwagen de tocht verder zetten naar Aosta. Ikzelf zou een poging wagen om daar met de Hercules te raken.
De tocht had ik uitgestippeld met Routeyou. Deze is openbaar dus jij kan hem bekijken en/of downloaden:
https://www.routeyou.com/nl-fr/route/view/4811819/racefietsroute/choisey-naar-aosta-fiets
Na al dat verlangen kon ik om 7u,na een stevig ontbijt, eindelijk vetrekken.
Doordat de groef in het gasschuif was uitgesleten, had ik uit voorzorg een nieuwe (namaak) carburator gekocht en gemonteerd. Om de spanning er wat in te houden, had ik de Hercules nog niet getest met deze nieuwe carbu. Starten was geen probleem, maar ik denk dat de witte rookpluimen die ik de eerste 200m heb achtergelaten nog steeds te zien is bij het hotel.
Het eerste 1,5 uur viel de Hercules zeer vaak stil. De tocht ging echt voor geen meter vooruit.
Benzinedarmpje was wat vuil, dus stak ik een ander, de bougie en bougiekop had ik weinig vertrouwen in dus ook dat werd vernieuwd en aan de schroef van de regelbare sproeier draaide ik continu.
Dit laatste bleek uiteindelijk het probleem te zijn. Bij volgas moest ik de sproeier iets meer open zetten en om stationair te kunnen draaien, moest die weer wat dicht. Het logisch denken viel me ook wat moeilijk na een nacht veel te weinig slapen. Rond 8:30 had ik zo’n 5km gereden, maar uiteindelijk deed de Hercules wat van hem verwacht werd: rijden, rijden en blijven rijden! Dat deed deugd, want het werd al warm en ‘k was nu al goed nat van ’t zweet.
De tocht was prachtig langs die landelijke wegjes en de stralende zon maakte het al helemaal af.
Ik had echter veel kostbare tijd verloren. Omdat dit eigenlijk een gezinsvakantie was, wou ik namelijk die zelfde dag nog in Aosta aankomen op de camping waar Lore en Senn (vrouw en zoon) al zouden zijn. Uit voorzorg had ik wel m’n tentje, slaapzak, matje en een tandenborstel bij. (Om aan de 235kg draagvermogen te raken, mocht ik gerust nog een hele voorraad tandenborstels mee nemen, maar ik vond er maar één…)
De topsnelheid van de Hercules op vlakke baan bleek op 45 km/uur te liggen, maar zeer veel vlakke banen waren er niet. Ik moest ook voortdurend op m’n gsm kijken naar het kaartje van Routeyou om de juiste weg te kunnen volgen. Waarschijnlijk kon ik de route wel downloaden en in een of andere gps-app plaatsen, maar daar was nu geen tijd meer voor.
De Routeyou app toonde wel met een blauwe stip m’n huidige locatie waardoor het me meestal snel opviel wanneer ik een foute weg had ingeslagen.
Wanneer ik 10km ver was reed ik via een smal wegje “Réserve Biologique Dirigée de la Clauge” binnen. Een kilometer verderop schrok ik me te pletter door een voorbijvliegende roofvogel. Op nog geen 5 meter afstand leek het beest wel érg groot, misschien was 45km/u dan toch wat snel voor dit duistere bos? Iets verder kwam ik een viertal verbodsborden tegen. Verboden toegang. Lap. Ik twijfelde even, maar besloot terug te keren naar de hoofdweg net voor het bos. Mocht politie mij nu al tegen houden zou de trip wat te belachelijk zijn geweest. Waarschijnlijk speelde het schrikken van de vogel, ook wat parten bij het maken van die beslissing. Nog meer tijd verloren dus…
Hierdoor besloot ik weinig te eten en enkel te stoppen in nood. Het gevolg is jammer genoeg dat er weinig foto’s zijn van de tocht.
Ik had graag tegen de middag aan het meer van Genève aangekomen. Rond 14:30 was ik er geraakt.
Even stoppen voor een foto en snel weer verder, of… dat dacht ik toch.
Bij vertrek zagen de banden er nog als nieuw uit, nu zo’n 180km verder bleken ze al verstorven.
Ik reed richting Montreux en vroeg onderweg aan de lokale bevolking, waar ik ergens een nieuwe buitenband zou kunnen vinden.
Dankzij het goede weer, liep het zweet alweer snel van me af, na het vele “bijpompen” met een fietspompje.
Wat een geluk dat ik dicht bij die stad plat viel, want er was een fietsenmaker die me uit de nood kon helpen.
Montreux is een toeristische stad dus had ik sociaal contact en bekijks in overvloed tijdens het herstellen van de band.
Snel ook eens kijken waarom ik al na 5km geen achterrem meer had, en ja hoor…
Remschoenen had ik niet mee, dus de voorrem maar wat aanspannen.
Hoewel het herstellen van een band van de Hercules zeer snel gaat, was het al na 16u voor ik weer kon vertrekken.
Ook het eerst volgende uur langs het meer ging zeer traag door de ingewikkelde en vooral drukke wegen langs en net na het meer.
Hierna volgde een lange tocht langs de Rhône. Hier kon ik wat snelheid maken, langs die zeer rustige wegjes met prachtig uitzicht op de bergen. Ik had echter het gevoel dat daar met een bromfiets niet mag gereden worden. Bij ons langs de Leie mag het niet, dus zocht ik af en toe een alternatief, maar zo ging het niet snel vooruit. Pas in Sembrancher, wist ik eindelijk met zekerheid dat ik géén overtreding had gemaakt, maar ook daar was het gedaan met het volgen van de rivieren.
Nu konden de Alpenritten beginnen! Intussen had ik de linker zijkap van de Hercules los geschroefd om gemakkelijk de schroef van de regelbare sproeier te kunnen verdraaien.
Door vuil uit de tank in de carburator, bleek deze soms wat te verstoppen.
Het uitzicht werd steeds mooier, en steeds meer verkeer deed het met slechts twee wielen.
Het echte werk begon bij de splitsing van de Colle di gran san Bernardo. Daar kiezen de watjes voor een tunnel, maar een 6volter kiest uiteraard voor de bergpas.
Het was al weer veel te lang geleden dat ik nog eens stopte, en langs die pas moest ik toch nog een foto nemen. Het was intussen 20u en de koude begon parten te spelen. Het lichte truitje met regenjas om de wind wat te stoppen, bleken toch wat te weinig.
Nog een trage maar prachtige 30km te gaan.
Intussen begonnen de rubbers van de schommelvork wat te versterven en bleek deze langs één kant vast te zitten. Hier had ik reeds de helft van de tocht last van, maar dit werd steeds erger.
Het probleem was het heen en weer schudden van het voorwiel. Met één hand rijden, of remmen zorgde er voor dat het wiel zeer hevig begon te schudden. Enige remedie was vertragen tot bijna stilstand.
Wat later bereikte ik de top van de col du grand st bernard. Dit is trouwens ook de grenslijn tussen Zwitserland en Italië.
Door het geregeld hevig schudden van het voorwiel was de afdaling niet evident. Omdat remmen met de voorrem het schudden veroorzaakte remde ik af en toe ook wat op de motor. Bij zo’n afdaling is dit bij tweetakt brommers echter niet aangewezen. De laatste kilometers kwam dan ook uit het motorblok een luid beangstigend gepiep, maar rond 21:30 kwamen ik en de Hercules veilig aan op de camping.
Tent en slaapzak had ik dus niet nodig gehad en ik was toch blij dat ik de afdaling kon doen voor het donker werd.
Die Hercules kan er wat van!
De volgende dagen op de camping kon ik op “dode momenten” de tijd wat vullen met het demonteren van de brommer om na te gaan welke herstellingswerken er moesten en/of konden gebeuren. Even twijfelde ik om online stukken te bestellen en deze te laten toe komen op de camping, maar het risico leek veel te groot dat deze nooit op tijd zouden toe komen.
Tijdens een stadsbezoek sprongen we snel een Ferramenta binnen om wat bouten en dergelijke te kopen om een gereedschap te bouwen waarmee ik mn blok kon demonteren.
Lang niet alles kon ik herstellen, maar met het oplapwerk zag ik het tweede deel van de testrit weer helemaal zitten.
Dit tweede deel moest een 560km lange tocht worden van Aosta naar Pionsat. Doordat Aosta in de Alpen ligt, moest ik in het begin van de tocht nog twee serieuze bergen over.
Deze tocht kan je hier vinden: https://www.routeyou.com/nl-it/route/view/4811850/recreatieve-fietsroute/aosta-naar-pionsat
Op de verjaardag van m'n vrouw, 22/07/'17 gaf ik haar een heerlijke namiddag rust cadeau. Hoewel ik oorspronkelijk pas de zondag zou vertrekken, vertrok ik namelijk zaterdagmiddag al. De weersvoorspellingen zagen er namelijk voor de maandag helemaal niet goed uit. En 560km in één dag rijden over de alpen aan een topsnelheid van 45km/h leek mij toch iets te gek.
Mijn vrouw zou met m'n zoon de zondag deze tocht met de bestelwagen afleggen. Bedankt Lore dat je dit zag zitten ;-) .
Zaterdag had ik opnieuw veel geluk met het prachtige weer. Echter, na enkele kilometers wou de Hercules toch af en toe stil vallen. Het voordeel was wel dat ik nu wist, dat het probleem aan de regeling van de carburator lag en ik dus nooit lang moest zoeken. De eerste kilometers reed ik wel langs een relatief drukke weg, waardoor er stil vallen niet erg aangenaam was. Gaandeweg raakte ik getraind in het regelen van de hoofdsproeier afhankelijk van de hellingsgraad en het motortoerental. Hierdoor bleef het Sachs blok voortaan betrouwbaar z'n werk doen.
De route werd steeds mooier, maar ook al snel een pak kouder, dit keer had ik een houthakkershemd mee en al snel kon dit z'n dienst bewijzen.
M'n regenjas hield de wind wat tegen.
De eerste berg, le petit St. Bernard had de Hercules goed opgereden. Enorm veel motorrijders genieten trouwens van die route.
Voor de afdaling moest ik volgens mijn route een zeer steile grintweg nemen, maar zonder achterrem en een voorvork die opnieuw steeds meer begon te schudden tijdens het remmen, besloot ik toch de gewone weg te nemen. Eigenlijk zag ik ook helemaal niemand op die grintweg rijden. Waarschijnlijk is dat meer iets voor mountainbikers of voor zeer geoefende Honda Transalp rijders.
Het gevolg was een pak kilometers er bij, maar ik kon wel veel vlotter rijden.
Na de lange afdaling kwam ik in Bourg Saint Maurice. Zonder stoppen snel de volgende berg op. Ik wou namelijk de twee bergen die dag achter de rug hebben.
De zon was intussen al lang verdwenen en regenwolken doemden langzaam op. Enkele jaren geleden zaten m'n vrouw en ik met schrik in ons tentje hoog in de bergen van de Karpaten ergens in Roemenië. We hadden een wandeltocht behoorlijk onderschat. Een zeer hevige storm die nooit leek te stoppen raasde voorbij en sinds dien hebben we ons lesje goed geleerd.
In de bergen is het weer zeer verraderlijk en bovenop een berg in een tentje tijdens een hevige storm is ronduit levensgevaarlijk.
Het was intussen 18u en ik wou nog een uur of twee blijven rijden zodat ik ook de tweede alpenberg volledig achter de rug zou hebben.
Toen zag ik in de verte een soort camping. Even twijfelen, maar die drang om door te rijden is o-zo-groot.
De steile weg draaide kort naar links en... nu kon ik pas zien welke donderwolken er echt op komst waren. Nee, dit zag er helemaal niet goed uit.
Niet twijfelen en terug rijden naar die camping dus!
Nét wanneer mijn tentje was opgezet begon het inderdaad hevig te regenen en gedonder weergalmde krakend door de bergen.
De camping lag in Les Chapieux, 73700 Bourg-Saint-Maurice in Frankrijk. Hier heb je een prachtig zicht op de Mont Blanc, maar door de vele wolken kon ik hier niet lang van genieten.
In de herberg bij de camping kon gegeten worden. Dit was echter volledig volzet door gekken van wandelaars uit heel de wereld die hier langs komen om de tour du mont blanc te wandelen. Gelukkig had ik nog een halve pistolet zitten en wat water.
Ik kon er wel lekkere pils van brasserie du Mont Blanc drinken en m'n gsm wat opladen. Die had ik namelijk absoluut nodig, want dit was m'n gps en een landkaart had ik niet mee.
Er was geen telefoonbereik dus moest ik de vaste telefoon van de herberg gebruiken om m'n vrouw op haar verjaardag gerust te stellen.
Een Brit wist me te zeggen dat de nacht voordien de volledige camping onder water stond. In het openbaar toilet lag het vol mensen in hun slaapzak, en anderen sliepen gewoon niet. Mijn tentje stond het dichtst van allemaal bij de kolkende rivier. Hmmm, misschien niet zo slim, maar goed, 't is een avontuur voor iets eh...
De storm bleef aanhouden tot 1u 's nachts, maar gelukkig was het om 5u volledig gestopt met regenen.
Alles opbergen en tegen 6u verliet ik de camping wanneer al die gekke wandelaars nog in dromenland zaten.
Ondanks de vele liters regen, startte de Hercules na één keer stampen. Och wat een fantastische brommer is dit toch!
Het vervolg van de bergpas was werkelijk prachtig. Heerlijk rustig 's morgens vroeg richting lac de Roselend. Langs die tweede alpenberg waren de wegen smaller en de bochten scherper. Ideaal voor een brommer, niet echt voor een motor. Vandaar dat ik ook geen enkele motorfiets ben tegen gekomen langs deze weg, hoewel deze eigenlijk nog een pak mooier is dan de petit St. Bernard!
Het was 6:45 en de honger begon al wat te knagen. Iets verder was de weg volledig afgezet. "Met een brommer geraak je overal door" dacht ik, dus reed ik gewoon verder. Zo'n 100m verder kwam ik echter dit bord tegen:
"You must stop, FALLING ROCKS DANGER OF DEATH"
Lap! Dit risico wou ik toch niet nemen na die hevige storm van vorige nacht...
Alweer een omweg maken dus. Maar gelukkig kwam ik rond 9u aan in Beaufort. Een Frans dorp waar minstens één zeer goede bakker was. De croissants en pains au chocolat smaakten heerlijk!
Eten deed ik onderweg om geen tijd te verliezen, maar om 12u had ik toch nood aan een pause. In Poncin at ik een slaatje langs de Rhône. Daar ook nog de gsm wat opladen en zelf in de zon een beetje opwarmen, want ik had het alweer heel de ochtend goed fris gehad.
M'n spieren bij m'n schouders werden wat stram, waarschijnlijk vooral door wat verkrampt te zitten van de koude. De wegen werden wat saai en minder mooi. Nu waren we wegen aangebroken waar het gerust wat sneller mocht dan 45km/h.
Ik begon te merken dat de aangegeven kilometers op de gps niet klopten. Een tocht van 100km, bleek eigenlijk 125km te zijn. Vreemd.
En om 16:30 nog dit:
Een of ander dorpsfeest waarbij ze het volledige dorp afzetten. Weer een grote omweg maken dus. Hoewel de boerewegjes die ik volgde eigenlijk mooie baantjes waren begon het me toch wat tegen te steken. Intussen waren m'n vrouw en zoon veilig aangekomen in Pionsat en ik wist dat het de volgende dag flink zou regenen.
Ik had meer moeten genieten tijdens de rit en het wat rustiger aanpakken,
maar was hiervoor veel te gefocust om er de zondag te geraken.
Een uur later waren mijn gsm en de powersticks volledig plat. Missie mislukt.
In au Vivans zocht ik een restaurant en verwende me zelf met wijn en een côte a l'os. Ik nam ruim de tijd om m'n gsm op te laden.
De tocht was nog zo'n 120km.
Ik mocht in de tuin van het restaurant kamperen. Met een maag vol wijn en vlees had ik niet veel moeite om die nacht slaap te vatten.
Om 5u werd ik wakker en besloot op te kramen. Het regende nog niet, dus ik moest er van profiteren dacht ik!
Na een kwartier rijden was het echter al prijs. Tussen Vivans en Pionsat kwam ik geen enkele bakker of winkel tegen en had ik in totaal hooguit een half uur niet in de regen gereden. De Hercules had er geen problemen mee, maar ik vond vooral de koude weer flink vervelend.
Volgende keer investeren in deftige kledij dus.
De tocht zat wel vol mooie landelijke wegjes en ook daar werd de Hercules uitgedaagd met enorm steile hellingen!
Rond 12:30 kwam ik aan in Pionsat, en werd daar opgewacht door m'n vrouw, zoon, schoonvader en z'n vriendin.
Een heerlijk warme douche deed enorm deugd alsook de blije gezichten!
Super tof avontuur, voor herhaling vatbaar! De Hercules is getest en geslaagd.
Intussen is het 21/08/2017 en zijn vele onderdelen besteld die de Hercules nog méér onverwoestbaar moeten maken. Op naar het volgend avontuur:
Virton - Oostende!
Arne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten